امشب

دلی از جنس باران دارم امشب

غزلهای فراوان دارم امشب

سرای هر دو چشمم خیس خیس است

هوای چشمه ساران دارم امشب

خزان بی تو بودن کرده زردم

برو باغ پریشان دارم امشب

در اینجا تاب ماندن نیست بی تو

که من پای گریزان دارم امشب

پرستو  کوچ کردی از دیارم

ببین شوق بهاران دارم امشب

ساعت یک 

زیر باران واژه ها می ایستم

و ناگهان چتر رنگارنگم را می بندم

حرفهای تو مرا آبی می کند

قد می کشم وآسمانها را پشت سر می گذارم

نفسهای خدا را دانه دانه می شمارم و شاعر می شوم

با ستارهای که هزار سال عاشق بوده به زمین بر می گردم.

دریا را باآسمان می آویزم و کمی در باغچه می ریزم

تا گلها همه رنگ و بوی تو را بگیرد.

چه خوب است با تو حرف زدن و سطرهای نانوشته زندگی را خواندن.

چه خوب است با تو به ابرها و دره های مه آلود سفر کردن و مرطوب شدن.

دلم می خواهدآنقدر شاداب بمانم که روی انگشتهایم گل سرخ بروید

دلم می خواهد وقتی از پرواز می گویم هیچ پرنده ای زخمی نباشد

و روزی که شعر صبح را در دفتر مشق کودکان می نویسم

چشمها بیدار باشند.چه خوب است از تو گفتن و با تو عاشق شدن

و از پیچ جاده ها گذشتن.

دلم می خواهد روی برگهای درختان یادگاری بنویسم

و به همه بگویم آنچنان تو را دوست دارم

که مجنون  لیلی را و فرهاد  شیرین را.

چه خوب است خاطرات دیرین را با دستهای تو ورق زدن

و در میان کویر فراموشی گل گفتن و گل شنیدن.

دلم می خواهد نفسهای تو را دانه دانه بشمارم

و اخرین سروده هایم را برایت بخوانم.