زیر باران واژه ها می ایستم

و ناگهان چتر رنگارنگم را می بندم

حرفهای تو مرا آبی می کند

قد می کشم وآسمانها را پشت سر می گذارم

نفسهای خدا را دانه دانه می شمارم و شاعر می شوم

با ستارهای که هزار سال عاشق بوده به زمین بر می گردم.

دریا را باآسمان می آویزم و کمی در باغچه می ریزم

تا گلها همه رنگ و بوی تو را بگیرد.

چه خوب است با تو حرف زدن و سطرهای نانوشته زندگی را خواندن.

چه خوب است با تو به ابرها و دره های مه آلود سفر کردن و مرطوب شدن.

دلم می خواهدآنقدر شاداب بمانم که روی انگشتهایم گل سرخ بروید

دلم می خواهد وقتی از پرواز می گویم هیچ پرنده ای زخمی نباشد

و روزی که شعر صبح را در دفتر مشق کودکان می نویسم

چشمها بیدار باشند.چه خوب است از تو گفتن و با تو عاشق شدن

و از پیچ جاده ها گذشتن.

دلم می خواهد روی برگهای درختان یادگاری بنویسم

و به همه بگویم آنچنان تو را دوست دارم

که مجنون  لیلی را و فرهاد  شیرین را.

چه خوب است خاطرات دیرین را با دستهای تو ورق زدن

و در میان کویر فراموشی گل گفتن و گل شنیدن.

دلم می خواهد نفسهای تو را دانه دانه بشمارم

و اخرین سروده هایم را برایت بخوانم.