دیدی ای دل که غم یار دگر بار چه کرد

چون بشد دلبر و با یار وفادار چه کرد

آه از آن نرگس جادو که چه بازی انگیخت

وای از آن مست که با مردم هشیار چه کرد

اشک من رنگ شفق یافت ز بی مهری یار

طالع بی شفقت بین که در این کار چه کرد

برقی از منزل لیلی بدرخشید سحر

وه که با خرمن مجنون دل انکار چه کرد

ساقیا جام میم ده که نگارندهء غیب

نیست معلوم که در پردهء اسرار چه کرد

آنکه بر نقش زد این دایرهء مینایی

کس ندانست که در گردش پرگار چه کرد

فکر عشق آتش غم در دل حافظ زد و سوخت

یار دیرینه ببینید که با یار چه کرد

قحطی عشق

گل می دهد دوباره غزل در هوای تو

دارد بهار می چکد از چشمهای تو

گل می دهد دوباره در این قحط سال عشق

احساس شاعرانه من از صدای تو

از هر که دیده ام به خدا مهربانتری

دریا! دلم گرفته در اینجا برای تو

در کوچه های خلوت شعرم قدم بزن

بگذار تا نفس بکشم در هوای تو

امشب به احترام تو این شعر ساده را

آماده کرده ام که بریزم به پای تو

وقتی تو می رسی نفسم تازه می شود

احساس کرده ام شده ام مبتلای تو

شب با هزار دلهره خوابم نمی برد

وقتی دریغ می شود از من صدای تو

درا ببند، حوصله کن، ها، غریبه نیست

از راه دور آمده این آشنای تو

غریبه

در صفحه های هستی گلواژه ای غریبم

هر چند در جنونم لیک عاشقی نجیبم

از درد خستهء دل آرامشی ندید

از جرعه ای محبت محروم بی نصیبم

در قلب پاک جنگل آهوی بی پناهم

در دادگاه هستی مجنون بی گناهم

در خلوت درونم بغضی غریب دارم

نجوا کنم شب و روز با کاغذ سیاهم

در کوچه های قلبم یک خانه آشنا نیست

هر چند قلب پاکش از قلب من جدا نیست

در ساحل خیالم از غصه می شوم پاک

انگار موج دریا چون سایه با وفا نیست

با عشق آشنایم از غصه ها فراری

در آسمان یادت چون ابرها بهاری

رویم شود پریشان قلبم چو بید لرزان

وقتی که می نویسم یک خط یادگاری

کنج غربت

نمی دانم چرا ویرانم امشب

زمکر آسمان گریانم امشب

ز روح زرد و بی روح زمانه

به سوی آسمان نالانم امشب

ز رنج خانمان سوز جدایی

خدای من چه بی سامانم امشب

درون سینه ام یک راز پنهان

مثل خستگان بی جانم امشب

چو پروانه برای وصل جانان

گهی افتان گهی خیزانم امشب

اسیری دلشکسته کنج خلوت

کویری در پی بارانم امشب

چو غنچه باز گشتم در وصالت

ولی افسوس سرگردانم امشب

دو چشمم را نهادم بر سر راه

به امید سحر می مانم امشب

میعادگاه عشق

در برق آن نگاهت هر شب رهایم ای دوست

شاعر شدم که روزی وصف نمایم ای دوست

چشمان پر فروغت میعادگاه عشق است

من آسمان چشمت را می ستایم ای دوست

احساس دستور عشق بازآی بی تو زردم

عمری به درد دوری من مبتلایم ای دوست

درد است زنده بودن وقتی شبی نباشی

گو بی تو زنده بودم گو بی وفایم ای دوست

زندگی یک بازی درد آور است

زندگی یک اول بی آخر است

زندگی کردیم اما باختیم

کاخ خود را روی دریا ساختیم

لمس باید کرد این اندوه را

بر کمر باید کشید این کوه را

زندگی را با همین غم ها خوش است

با همین بیش و همین کم ها خوش است

باختیم و هیچ شاکی نیستیم

بر زمین خوردیم و شاکی نیستیم

دوست داری

کاش که در کوچه ها باران ببارد

یک درنگ، اندوه ها را وا گذارد

کسی نگوید، خانه ها بی چراغ است

کسی نگوید سفره ها نان ندارد

دست هامان، بذر آیینه بپاشد

چشمهامان دانه حیرت بکارد

در حضور باغبان بی رخصتی سبز

باد، برگی از درختی بر ندارد

مشقهامان صرف این افعال باشد:

دوست دارم، دوست داری، دوست دارد

ابر

خسته ام از حبس دیوار و قفس

خسته ام از حجم سنگین نفس

خسته ام از ابر و باران و غبار

از طلوع و از غروب این دیار

خسته ام از دیدن هر منظره

از طبیعت در درون پنجره

خسته ام از رفت و آمدهای دور

از کویر و دشت و صحرا و عبور

خسته ام از خستگی و سادگی

خسته ام از عشق از دلدادگی

ای تو جاری توی رگهام صدای پای نفسهام

ای که بوی تو رو داره لحظه های خواب و رویام

فرصت بودن با تو اگه حتی یک نفس بود

برای باور بودن همه چیز و همه کس بود

کوچ عاشقانه تو، لحظه شکستن من

خلوت شبانه من تا همیشه از تو روشن

از غم نبودن تو گریه کردم تو ندیدی

هق هق تلخ صدامو تو نبودی، نشنیدی...